تاثیر نماز بر کاهش اضطراب
الا بذکر الله تطمئن القلوب (سوره رعد/آیه 28)
"اضطراب" بیماری شایع قرن اتم و کهکشان است. پیشرفت سریع و پیچیده تمدن و در عین حال بی توجهی به ارزش های مذهبی و خانوادگی هر روز بیش از پیش برای افراد و اجتماع اضطراب های جدید به وجود می آورد. از نظر روان پزشکان، اضطراب با یک احساس منتشر و مبهم دلواپسی که اغلب ناخوشایند و بدون دلیل است مشخص می شود که معمولا با یک یا چند مشکل جسمی همراه می گردد. از جمله شخص ممکن است علامت های جسمی چون احساس تپش قلب، تنگی نفس و درد قفسه سینه، خالی شدن سردل، تعریق، سردرد، تکرر ادرار، اسهال، گزگز دست و پاها، لرزش و… را نیز به همراه داشته باشد. اضطراب، گاهی به شکل طبیعی در اشخاص سالم بروز می کند و گاهی به صورت بیمارگونه و دائمی در می آید که نیاز به درمان و مراقبت پزشکی دارد. با اینکه دلایل علمی گوناگونی از دیدگاه های مختلف به عنوان دلایل بروز اضطراب و تشدید آن ارائه شده است اما همچنان دور شدن از ایمان مذهبی، به عنوان یک عامل مهم در بروز اضطراب نقش غیرقابل انکاری دارد و به این ترتیب نقش پیشگیری کننده و حتی درمانگر مذهب در مورد اضطراب قابل بررسی است.
آرامش حاکم بر روح و روان و در نتیجه آن سلامت جسم اشخاص مذهبی، در مقایسه با آشفتگی روانی و جسمی و اضطراب لامذهب ها از دیر باز مورد توجه پزشکان بوده است. به این ترتیب در بعد پیشگیری از اضطراب و برای آرامش دائمی جسم و روان، "نماز" نقش خارق العاده ای را ایفا می کند. از طرفی در بعد درمان بیماران مبتلا به اضطراب، امروز علاوه بر درمان های دارویی، از روش های چون آموزش انبساط آرامش عضلانی و همچنین تلقین بوسیله هیپنوتیزم نیز استفاده می شودکه ما در مورد آرامش عضلانی ناشی از نماز در نکته چهارم از این مجموعه مقالات، سخن گفته ایم و درباره تلقین های سازنده ناشی از نماز نیز در آینده سخن خواهیم گفت. در مورد اضطراب، بد نیست به این نکته اشاره کنیم که شخص نمازگزار با ایمان به قدرت لایتناهی پروردگاری که در مقابلش کرنش می کند، خود را در مقابل هر عاملی که قصد به خطر انداختن و ترساندن (و در نتیجه مضطرب ساختن) او را داشته باشد ایمن می یابد و ضمن تکرار باور اعتقادی خود طی نمازهای پنجگانه یومیه این ایمنی همه جانبه را، به روان خود تلقین می کند و سرانجام آرامش عمیق را در وجود خود ملکه می سازد.
در راستای این موضوع تحقیقات علمی در برخی کشورهای مسلمان نشان می دهد که بیماران مضطربی که در کنار درمان های رایج ضد اضطراب، به خواندن نماز و قرآن و حتی احادیث نبوی مشغول شده اند از بهبودی بالاتری نسبت به سایرین برخوردار بوده اند.
به نبی ختم انبیا سوگند
به کمالات اولیا سوگند
به گل روی مرتضی سوگند
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
به بهشت جمال نیکویت
به سیاهی تار گیسویت
به نگاه دو چشم مینویت
به کمانخانه دو ابرویت
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
به مقام ولای تو سوگند
به صفیر صدای تو سوگند
به صفای دعای تو سوگند
به گل اشکهای تو سوگند
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
به قد و قامت دل آرایت
به دو دست چو شاخ طوبایت
به فراخی صدر زیبایت
به غبار کف قدمهایت
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
به خم گیسوی نکو شامت
به شکوه و نشاط ایامت
به همه عاشقان بی نامت
به همه بستگان در دامت
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
به شکسته دلان منتظرت
به دل افسردگان خون جگرت
به همه راهیان در بدرت
به گدایان بینوای درت
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
به مقامات حضرت زهرا
به شکوه و جلالت زهرا
به حیا و به عصمت زهرا
به کبودی صورت زهرا
دوست دارم تو را، بیا مهدی
ز کرم گیر دست ما، مهدی
صاحب عزای مجلس ما غرق زاری است
قلبش پر از شراره ی هر زخم کاری است
بغض نگو که چو شمشیر در نیام
چشمش نگو که چو ابری بهاری است
صاحب عزای مجلسِ ما کیست بی گمان
مهدیست او منتظر غم گساری است
اشکی به چشم و به لبش ذکر یا حسین
گریه کنید گریه برایش چو یاری است
از یاد اصغر و غم بی حد اکبرش
کارِ دلِ غمین شده اش بی قراری است
تا می رسد به گوش دمی روضه ی عمو
عباس العطش ثمر دل فکاری است
هر سو اسیرِ داغِ دلِ عمه زینبش
هر جا ز حزن عمه رقیه شراری است
آن دم ز دیده اش بشود اشک غم روان
خون از رگان اطهر جدش چو جاری است
صاحب منزل
حاصل عمرم همه قربان تو
گشته دلم مرغ پریشان تو
صاحب منزل تویی یابن الحسن
شیعه بود یکسره مهمان تو
عاشقم و عاشق وقت وصال
می کُشدم گوشه ی مژگان تو
عمر به پایان شد و من سوختم
زندگیم نذر دو چشمان تو
یاد در سوخته و کوچه ها
چاک زده پای گریبان تو
یاد عمو محسن پژمرده ات
داغ بنی آدم و یزدان تو
یاد حسن، یاد جگر، یاد طشت
خون شده در دیده ی گریان تو
یاد حسین و علی اصغرش
ماتم هر شیعه ی حیران تو
یاد علی اکبر و قاسم شده
درد دل جمله ی یاران تو
یاد ز عباس دلاور چو شد
آتش افکنده به دامان تو
یاد عطش یاد همان قتلگاه
حنجر خونین غم چندان تو
یاد همان عمه ی مظلومه ات
می زند آتش به سر و جان تو
یاد رقیه، شرر آن شبش
زمزمه ی شام غریبان تو
کرب و بلایی شود آن عاشقی
تا که نشیند به سر خوان تو
فطرس افسرده و اشک بصر
آمده اکنون سر پیمان تو
پاییز
خزان گشتم امان از دست پاییز
بهاری کن مرا فصل طلا ریز
زمستان می‌زند با سوزِ طعنه
به قلبت زخم و بر افکار من نیز
گزیدم بسکه از طعنه لبم را
طبیبم گفت از گفتن بپرهیز
ولی بغض گلو درمان ندارد
شکن بغض مرا عشق سرخیز
زمانه با تو و با من چه کرده؟
چرا گشته برای ما غم انگیز؟
هم از دشمن گریزی نیست ما را
هم اینکه آشنا ما را زند تیز
ملالی نیست تا من با تو باشم
نیازی نیست بر درمان و تجویز
ما منتظر سینه زن آل رسولیم
مدهوش همان شاعر زیبای بتولیم
مرثیه سرای دل زینب خود مهدیست
ما منتظر رفتن یک حج قبولیم
قرار
کی می آیی ای که هستی بی پناهان را پناه
مجلس اشک عزاداران و از تو یک نگاه
مرحمت کن نازنین صاحب عزای غصه دار
ظهر عاشورا قرار ما کنار قتلگاه
خمار
گل نرگس ز هجرت بی قرارم
به چشمان سیاه تو خمارم
اگر گویی که کی آیی بخوابم
به عشقت سر ز بالین بر ندارم
درمان
عزیز فاطمه درمان دردم
مگر با قلب مظلومت چه کردم
چرا یک باره دل از من بریدی
بگو از اشتباهم بربگردم
اشاره
ببین مولا دلم دارد شراره
شدم دنبال وصل تو روانه
اگر رخ را نشان بر من ندادی
فقط دل را ببر با یک اشاره